LXMP „Żony w pracy”
Możnaby powiedzieć, że najnowsza płyta LXMP jest próbą odnalezienia punktu idealnej równowagi pomiędzy muzyką piękną i nieznośną. Jest w tym ziarnko prawdy, ale „zanurzone w septymowych akordach rozedrgane debilizmy” (Schulz) sięgają znacznie wyżej. Przede wszystkim są hołdem dla prawdziwych bohaterów ery tuż-przedkosmicznej: Dicka Hymana i Mary Mayo, Oscara Niemeyera i Lucio Costy, Michelangelo Borettiego i Gregorio Lavandiniego. Hołdem dla osobników utopijnie wierzących w ludzkość. Hołdem dla maszyn ze wschodu (Korg) i zachodu (Moog). Hołdem dla pracujących żon – Anny i Zofii. Jednak „Żony w pracy” oprócz bycia hołdem hołdów, przynoszą również, a nawet przede wszystkim, jedno pytanie z gruntu fundamentalne – „Jak wy to będziecie grać na żywo?”.
(BIO)
LXMP to duet, który powinien być trio albo kwartetem, tyle, że we dwóch jest fajniej. Założony w 2009 z miłości do Korgów MS-20 przez Piotra Zabrodzkiego i Macia Morettiego szybko zdewaluował ich poprzedni duet 60 Minut Projekt stając się pełnoprawnym zespołem. Przez 7 lat działalności wydali 2 płyty we dwóch, 3 płyty (i jedną kasetę) z gośćmi (Chad Popple, Kazuhisa Uchihashi, Tabata Mitsuru, Clayton Thomas) i jedną ręcznie tłoczoną 4-calówkę z kolegami (jako Napalm Of Death). W 2013 w ramach ogrywania płyty „Back To The Future Shock”, będącej ulepszoną wersją „Future Shock” Herbiego Hancocka, objechali pół Europy z The Kurws, pół Ameryki Północnej z Deerhoof i ćwierć Ameryki Południowej sami. W marcu 2016 Lado ABC wydało ich najnowszą płytę zatytułowaną „Żony w pracy”, będącą odpowiedzią na palące pytanie czy jesteśmy sami w kosmosie i czy w ogóle warto się męczyć.
Piotr Zabrodzki / syntezatory, organy, inne
Macio Moretti / perkusja, bas syntezator, inne